W sytuacji niestabilności i zmian, które charakteryzowały Związek Radziecki w latach dwudziestych ubiegłego wieku, grupa architektów-konstruktywistów pod przewodnictwem Moisieja Ginzburga zajmowała się problemem braku mieszkań dla pracowników w dużych sowieckich miastach. Rozwiązania wypracowane przez zespół Ginzburga zostały opracowane pod patronatem Sowieckich platform OSA i Strojkom. Zostały przeprowadzone w trzech kolejnych etapach zwieńczonych budową Domu Narkomfinu. Niemniej, architektoniczna nowoczesność osiągnięta w Narkomfinie była związana z postępami w sektorze budownictwa mieszkaniowego poczynionymi przez ich kolegów z Europy. Niniejszy artykuł podejmuje analizę faktycznych powiązań pomiędzy owym moskiewskim prototypem a zachodnimi modelami, które zaczynały być opracowywane w Europie, a zwłaszcza w Niemczech. Przedmiotowa koncepcja umieszcza badania prowadzone przez zespół Ginzburga w procesie skomplikowanej i niezwykle ważnej asymilacji, która integrowała nowe modernistyczne techniki Zachodu.

The Author disusses Ernst Bernheim’s idea of historical source as it was presented in his “Lehrbuch der historischen Methode und der Geschichtsphilosophie”.

In communist Poland in the 1950s, “comrade” Gianni Rodari was one of the most frequently translated authors: his works were published in the press and in book form. The aim of this paper is to investigate the first Polish edition of Tile of Cipollino. The novel was translated into Polish by Zofia Ernst in 1954, based on its first Italian edition (1951), significantly different from the next version – in 1957 the novel was modified by the author himself and is now known as Adventures of Cipollino. The paper focuses on the translation challenges and strategies employed by the translator and on issues related to presumed censorship.

Artykuł prezentuje zbiór 174 szklanych negatywów znajdujących się w PAN Bibliotece Gdańskiej, na których utrwalono fotograficzną dokumentację likwidacji wałów obronnych w północno-wschodnich rejonach Gdańska pomiędzy 1908 a 1928 rokiem. W tekście podjęto próbę odtworzenia historii wyjątkowej kolekcji – okoliczności powstania oraz losów przed i po II wojnie światowej. Autorka, porządkując zbiór w sposób chronologiczny, podąża śladami anonimowego fotografa, odtwarzając dawny obraz wałów miejskich, cieków wodnych i śluz po wschodniej stronie miasta, jak również rejestrując zmiany, jakie zaszły w przestrzeni przedmiejskiej dzielnicy Knipawa (Rudno) i osady Althof. Na podstawie zdjęć rozszyfrowuje miejsca wykonywania ujęć, które często są śladami pozostawionymi przez ich nieznanego autora; stawia także tezę dotyczącą tożsamości fotografa.