Upraszczanie kształtu linii należy do najlepiej opisanych zagadnień generalizacji ilościowej. Schematyzacja kształtu linii jest procesem, który stosunkowo łatwo można ująć w postaci formuły algorytmicznej. Większość algorytmów uwzględnia jedynie aspekt czysto geometryczny, generalizując sieć rzeczną i drogową wykorzystując identyczne parametry. Wiele opisanych w literaturze sposobów bezpośredniego przeniesienia subiektywizacji procesu automatycznej generalizacji kartograficznej poprzez dobór parametrów algorytmów upraszczania linii, poprzedzony analizą lokalnych własności geometrycznych modelowanych obiektów. Powszechnie stosowany w analizie kartometrycznej tzw. wymiar monofraktalny obiektów - Dr, określa jedynie uśredniony stopień wypełnienia dostępnej przestrzeni. Wymiar mulrifraktalny analizowanych obiektów, np. linii brzegowych wyznaczany zaproponowaną przez autora metodą, określa multifraktalne spektrum wymiarów - D(q). Rozpiętość uzyskanych wartości parametru Dr ( 1,05 .,_ 1,42) pozwala sądzić, iż linia brzegowa ma własności rnultifraktalne. Autor zaproponował opracowanie nowych narzędzi opisowych i badawczych, służących zarówno badaniu lokalnychwlasnościgeometrycznych prezentowanych na mapie obiektów, jak i upraszczaniu ich kształtu w procesie generalizacji kartograficznej.

According to the usual, simplified picture of the Meinong‑Russell controversy, Meinong’s semantics is structurally amazingly simple but ontologically very expensive, while Russell’s theory contains some counter‑intuitive syntactic complica-tions, but to make up for this expense it releases us from almost all ontological troubles. Now the reality is much more complex. On the one hand it appears that the alleged ontological innocence of Russell’s solution has been highly exaggerated. In particular it assumes a Platonic ontology of universal properties. At the same time, if we look a bit closer, also Meinong’s theory turns out to be much more complicated than it looks at the first sight. It involves a hierarchy of objects exhibiting different degrees of completeness and in the later period of Meinong’s thought the structure of intentional reference takes a form very similar to that which has been proposed by Russell in his On Denoting.