Rok 2000, w którym pierwszy obraz o metrowej rozdzielczości dostarczony przez satelitę Ikonos z Space Imaging zelektryzował światowe rynki komercyjne i ośrodki badawcze, można uważać za początek nowej ery technik obrazów satelitarnych. Jednym z głównych kierunków badań prowadzonych w zakresie praktycznego wykorzystania zobrazowań VHRS (Very High Resolution Satellite) jest optymalizacja modelu matematycznego obrazu dla jego korekcji geometrycznej i wytworzenia dokładnej ortofotomapy. Sprowadza się to do ustalenia poprawnych matematycznych zależności pomiędzy współrzędnymi zobrazowania i ich odpowiednikami w terenie. Rozróżnia się dwie zasadnicze grupy modeli. Pierwsza dotyczy zastępczej postaci modelu kamery - RPC (Rational Polynomial Coefficients), druga zaś uwzględnia fizyczne parametry kamery (skanera). W artykule opisana jest koncepcja budowy modelu geometrycznego opartego na współczynnikach RPC. Są w nim przedstawione zasadnicze zalety i niedostatki wynikające ze stosowania tego modelu w praktyce ortorektyfikacji VHRS. W dalszej kolejności opisany jest model parametryczny, stworzony przez autorów. Na bazie fundamentalnego warunku kolinearności wektora terenowego punktu i odpowiadającego mu wektora obrazowego, przy pomocy kolejnej transformacji ustalono relacje między położeniem punktu w układzie terenowym, a jego obrazem tworzonym przez poruszający się (dynamiczny) skaner satelitarny, o ciągle zmiennym w czasie położeniu w przestrzeni.