This article takes a look at Ryszard Nycz’s new, groundbreaking study of cultural theory, pointedly titled Culture as Verb. It focuses on the author’s two major claims which seem to provide a foundation for the whole project. One is a vigorous defence of the humanities, the other is the proposition that culture may be best understood as a verb. The latter provokes a number of questions, especially about the role of invention, a dominant factor in any action-oriented model of culture. For example, would invention control and drive the mechanism of semantic ordering and appropriation of the things that used to be nameless, ignored, or suppressed? Is that domination culturally determined, or merely conditioned? Is it a source of suffering? It would also be interesting to find out more about the Nycz’s idea of transition from passive participation to the culture of active participation. The question is: Are we doomed to take part? As an aside, the author of this essay draws our attention to the darker side of being permanently involved in other people lives, the FOMO (Fear of Missing Out) anxiety, and a new narcissism.

Pierre’a Bourdieu jedynie w znikomym stopniu korzysta ze źródeł biograficznych, przez co obraz kultur ludowych (w tym obraz socjalizacji samego autora) pozostaje niepełny. Wykorzystanie źródeł autobiograficznych pochodzących z różnych kultur i okresów historycznych umożliwia omówienie relatywnie niezmiennych wzorów kulturowych klasy ludowej. Artykuł porównuje dwa oparte na autobiograficznych wspomnieniach obrazy wzorów kultury robotniczej (ludowej) pochodzące z klasycznej pracy Richarda Hoggarta na temat brytyjskiej klasy robotniczej w połowie XX wieku oraz portretu współczesnej klasy robotniczej w USA, który stworzył Alfred Lubrano. Porównanie tych prac pozwala wyodrębnić siedem grup wzorów kulturowych, związanych kolejno (1) ze wspólnotowym życiem skoncentrowanym wokół domu, (2) wartościami (pozornie paradoksalne współistnienie konserwatyzmu i tolerancji w klasie ludowej), (3) wykorzystywaniem ciała jako towaru, (4) przyjętymi sposobami komunikacji, (5) trzema rodzajami „praktycyzmu”, a także (6) gustem kulinarnym i (7) sposobami gospodarowania domowym budżetem. Materiał ten pozwala pokazać metodologiczne możliwości, jakie stwarza rozszerzenie perspektywy metodologicznej Pierre’a Bourdieu o podejście biograficzne.