Artykuł przedstawia dokonane przez Donalda Davidsona przezwyciężenie poglądu, jakoby poznanie rzeczywistości było możliwe wyłącznie poprzez odniesienie do danej, przygodnej siatki pojęciowej i w konsekwencji nie mogło nosić miana „obiektywnego”. Davidson atakuje ową tezę, wskazując, że niesie ona ze sobą presupozycję, którą sama wyklucza. Poruszony zostaje również problem przekładu, gdzie Davidson twierdzi, że już rozpoznanie lokalnej nieprzekładalności zakłada znajomość wielu przypadków przekładalności. Sama metafora siatki pojęciowej „porządkującej” lub „organizują170 Wojciech Kozyra cej” pozamentalną rzeczywistość zostaje przez Davidsona odrzucona poprzez wykazanie, że używający jej relatywiści naruszają reguły kierujące poprawnym użyciem owych słów w języku naturalnym. Po zarzuceniu prób ugruntowania obiektywności w dowodzie na istnienie świata Davidson szkicuje swój własny pogląd, zwracając naszą uwagę na sposób, w jaki obiektywność manifestuje się w ludzkim doświadczeniu. Przy tej okazji powołuje się na swoją ideę holizmu mentalnego, oraz nalega na niereistyczne podejście do indywiduacji stanów mentalnych.

The aim of the paper is to present the theory of meaning formulated by Roman Ingarden in the Controversy over the Existence of the World, The Literary Work of Art, and in The Cognition of the Literary Work of Art. When this has been done here, I test Ingarden’s theory by applying it to selected problems of contemporary philosophy of language. These problems include the semantics of empty names, the controversy between Millianism and descriptivism over the nature of proper names, the problem of substitutability in intensional contexts, meaning holism, compositionality, and the boundary between semantics and pragmatics. My analysis of these problems within the framework of Ingarden’s theory and my presentation of their solutions as delivered by G. Frege, K. Ajdukiewicz, W.V. Quine and D. Davidson shed interesting light on this extremely complex and ‘fine‑grained’ theory based on Ingarden’s original ontology. Although Ingarden’s theory does not fall within the dominant current of language philosophy, it offers a solution to the problem of empty names, the relation of proper names to definite descriptions, and substitutability. The theory is not holistic nor does it blur the distinction between semantics and pragmatics. Unfortunately, Ingarden’s theory is not compositional and reifies meanings, which may be seen as a serious objection to it. Therefore, the assessment of this theory cannot be unequivocal.