Pracujący na dworze króla Ludwika XIV francuski kompozytor – urodzony we Włoszech – Jean-Baptistte Lully i poeta Philippe Quinault stworzyli razem kilka oper ( tragédies lyriques). Z wyjątkiem późnego okresu współpracy często wykorzystywali jako temat motywy mityczne. Fabuła sześciu oper zaczerpnięta została z Metamorfoz Owidiusza. Artykuł zwięźle przedstawia początki francuskiej opery i wkład Lully’ego oraz Quinaulta w jej powstanie. Głównym przedmiotem zainteresowania jest wpływ Metamorfoz Owidiusza na sześć oper: Kadmos i Hermiona ( LWV 49), Tezeusz ( LWV 51), Izyda ( LWV 54), Prozerpina ( LWV 58), Perseusz ( LWV 60) i Faeton ( LWV 61). Główna różnica między tekstem Owidiusza a librettami tych oper zasadza się na większym skomplikowaniu fabuły przez położenie jeszcze silniejszego nacisku na temat miłości.

Esej zestawia epigram Jana Kochanowskiego Do Anny zarazem ze słynnym fr. 31 Voigt Safony, zachowanym w piśmie Pseudo-Longinosa O wzniosłości, oraz utworem 51 Katullusa ( Ille mi par esse). Autor podejmuje próbę określenia, ile dokładnie Kochanowski czerpie z każdego z tych utworów.

Plutarch z Cheronei, którego roli w dziejach filozofii dawniej nie doceniano, budzi dziś zwiększoną uwagę jako autor pism z zakresu „etyki praktycznej”, w szczególności dotyczących ludzkich emocji. Artykuł omawia poglądy Plutarcha dotyczące zawiści, jej przyczyn i skutków, a także podobieństw i różnic między zawiścią z jednej, a ambicją oraz nienawiścią z drugiej strony. Przedstawiono także postulaty Cheronejczyka dotyczące „terapii” tej negatywnej emocji, od zupełnego jej poskromienia po przekierowanie jej na inny obiekt.