Analiza narracyjna jako jedna z metod analizy tekstu biblijnego rozwinęła się pod koniec lat 80. XX w. W artykule autor wskazuje twórców i prekursorów tej metody (G. Genette, S. Chatman, D. Rhoas, D. Michie, A. Culpepper), następnie omawia podstawowe elementy narracji: treść i formę (story, discours) oraz sposoby ich analizy. W aspekcie treściowym analizie podlegają wydarzenia, postacie i okoliczności, w warstwie zaś formalnej analizowane są określone zabiegi narracyjne decydujące o sposobie przekazania danego wydarzenia. Autor zaznacza, że analiza narracyjna nie powinna być stosowana w sposób wyłączny, ale wraz z innymi metodami, przede wszystkim, metodą historyczno-krytyczną.

W przedmowie do dokumentu Papieskiej Komisji Biblijnej Naród żydowski i jego Święte Pisma w Biblii chrześcijańskiej pierwszy cytat biblijny zwraca uwagę na różnicę między nauczaniem Jezusa, które ma za podstawę Jego osobisty autorytet, a analogiczną działalnością uczonych w P iśmie: „Uczył ich jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w P iśmie” (Mk 1,22). Kard. Józef Ratzinger, autor przedmowy, stwierdza, że szczególnie Ewangelia Mateusza uwydatnia ten charakter Jego nauczania. Artykuł przedstawia analizę fragmentów tej Ewangelii, które wzmiankują Mojżesza (Mt 8,4; 17,3.4; 19,7.8; 22,24; 23,2). W tym studium szczególną uwagę zwraca się na ich interpretację w bezpośrednim kontekście w tej Ewangelii oraz na ich porównanie z paralelnymi tekstami w pozostałych Ewangeliach synoptycznych. Konkludując, można stwierdzić, że znaczenie słów Mojżesza nie jest pomniejszone, kiedy są one przytaczane w sporach między Jezusem a Jego żydowskimi przeciwnikami. W ten sposób autorytet Jego nauczania, który wyłania się z tych tekstów, zostaje potwierdzony.