Wyroby stalowe i żeliwne ze względu na niską cenę i korzystne właściwości znajdują najszersze zastosowanie wśród metali w gospodarce, a ich zużycie stało się wskaźnikiem rozwoju gospodarczego. W artykule przedstawiono charakterystykę surowców żelaza w odniesieniu do obecnych wymagań hutnictwa. Globalizacja handlu i rozwój technologii wytwarzania stali w ostatnim półwieczu spowodowały istotne zmiany w jakości wsadowych surowców mineralnych. Wymusiło to usprawnienie technologii przeróbczych przez zakłady górnicze. Przedmiotem światowego handlu są obecnie standardowe koncentraty o zawartości żelaza ponad 60%, tj. niemal dwukrotnie bogatsze niż rudy przetwarzane w połowie XX wieku w wielu krajach. Udoskonalone zostały sposoby oceny jakości surowców wsadowych i zaostrzono normy jakości.
W publikacji dokonano przeglądu wymagań jakościowych najbardziej istotnych surowców: rud i koncentratów żelaza, złomu stalowego, głównych metali stopowych, węgla koksowego i koksu oraz gazu i innych nośników energii. Zwrócono szczególną uwagę na metodykę badania jakości surowców oraz standaryzację surowców wsadowych. Jakość surowców oceniana jest wieloparametrycznie; istotne są zarówno cechy chemiczne, jak i fizyczne. Gorsze parametry jakościowe surowców wsadowych skutkują niższymi cenami uzyskiwanymi przez dostawców w obrocie.
Rynki tych surowców są zróżnicowane, kierowane odrębnymi i częściowo nowymi regułami. W obrocie handlowym funkcjonują standardy odniesień cenowych (np. ceny węgla metalurgicznego w Australii czy indeksy cenowe koncentratów żelaza). Część surowców kwotowana jest w systemie giełdowym (niektóre składniki stopowe i złom stalowy). Rezygnacja z powszechnych dawniej kontraktów wieloletnich doprowadziła do dużych wahań cen, które osiągnęły podobną skalę jak inne metale.
The paper discusses issues related to the technology of melting and processing of copper alloys. An assessment was made of the impact of titanium and iron introduced in the form of pre-alloy - Ti73Fe master alloy on the microstructure and selected properties of pure copper and copper-silicon alloy. There are known examples of the use of titanium and iron additive to the copper alloy. Titanium as an additive introduced to copper alloys to improve their properties is sometimes also applicable. In the first stage of the study, a series of experimental castings were conducted with variable content of Ti73Fe master alloy entering copper in quantities of 5 %, 15 %, 25 % in relation to the mass of the metal charge. In the second stage, a silicon additive was introduced into copper in the amount of about 4 % by weight and 0.5 % and 1 % respectively of the initial Ti73Fe alloy. Thermodynamic phase parameters were modelled using CALPHAD method and Thermo-Calc software, thus obtaining the crystallization characteristics of the test alloys and the percentage of structural components at ambient temperature. Experiments confirmed the validity of the use of Ti73Fe master alloy as an additive. The pre-alloy used showed a favourable performance, both in terms of addition solubility and in the area of improvement of strength properties. Changes were achieved in the microstructure, mainly within the grain, but also in the developed dendrites of the solid solution. Changes occur with the introduction of titanium with iron into copper as well as to two-component silicon bronze.