Autor będący pracownikiem Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w Krakowie opisuje proces obejmowania planami zagospodarowania przestrzennego obszaru Krakowa, który został wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Opis procesu rozpoczyna rok 2003, kiedy obowiązujące w Polsce plany ogólne utraciły moc, a kończy — 2020, w którym obszar UNESCO jest chroniony planami miejscowymi w całości, jednak około 50% jego strefy buforowej wciąż pozostaje bez ochrony planistycznej. W artykule zwrócono również uwagę na kwestię, kto faktycznie — w imieniu Prezydenta Miasta Krakowa — sporządza poszczególne dokumenty planistyczne. Aspekt ten, po zderegulowaniu Izby Urbanistów jest istotną kwestią dokumentacyjną.

Przedmiotowy artykuł dotyczy zabytkowego miasta Røros, które od 1980 roku jest wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Røros położone jest nad rzeką Glommą, w środkowo-wschodniej Norwegii, w regionie Sør-Trøndelag. Osadnictwo na tym terenie rozwinęło się około połowy XVII wieku w związku z odkryciem bogatych złóż miedzi. Z tego okresu do naszych czasów przetrwała nie tylko tradycja górnicza miejscowości, ale także drewniane domy, system transportu wodnego oraz relikty dawnej huty i maszyn niezbędnych do wydobycia miedzi. Wskazane elementy dziedzictwa kulturowego miasta świadczą o jego wyjątkowości w skali europejskiej, zaś współpraca społeczności lokalnej z władzami na polu ochrony i rewaloryzacji tego zespołu jest godna naśladowania. Zdaniem Autorów taka współpraca jest niezbędna aby proces ochrony i rewaloryzacji dziedzictwa kulturowego przebiegał właściwie, czego dowodem jest właśnie Røros.

This article discusses the development of international law concerning the underwater cultural heritage (UCh), with particular emphasis on the 2001 UNESCO Convention on the subject. It attempts to set out the main legal solutions adopted in the 2001 Convention. however, in order to achieve this aim, it traces the genesis of the Convention and identifies the problems which prompted UNESCO to initiate the negotiations that ultimately led to the adoption of the 2001 Convention. hence, before analysis of the UNESCO treaty it firstly describes the initial phase of the development of law regarding UCh, which was mostly based on the national laws of particular coastal States, as well as in some instances on the laws of salvage. Subsequently, the article turns to the discussion concerning the (in)famous two provisions of the UN Convention on the Law of the Sea (UNCLOS) dealing with archaeological objects, as well as the efforts that were undertaken within the framework of the Council of Europe to adopt a convention on UCh.