Jakkolwiek zgodnie z podręcznikowym ujęciem twórczości Paula Ricoeura zwykło się wyróżniać kilka jej dość zasadniczych zwrotów tematycznych, to jednak pytanie o jednolitość i ciągłość tematyczną tej twórczości pozostaje otwarte. Czy nie jest w szczególności tak, iż zachodzi dość wyrazista paralela tematyczna między wczesnym a późnym okresem twórczości Ricoeura? Otóż w obydwu tych okresach na pierwszy plan zdają się być wysuwane zagadnieniaściśle egzystencjalne. Koncepcja „własnej inności”, eksponowana w O sobie samym jako innym, pokrewna jest koncepcji „mimowolnego”, eksponowanej w I tomie Philosohie de la volonté. Ponadto dość zasadny wydaje się argument wskazujący, że formułowane przez Ricoeura w kolejnych dziełach tezy nie stoją w sprzeczności z wcześniej wypracowanymi przezeń tezami, lecz są niejako na nie nakładane, przez co twórczość Ricoeura „nawarstwia się” w taki sposób, że jej jednolitość zostaje zachowana. Warto wreszcie zwrócić uwagę, że Ricoeur zwykł podejmować w swych kolejnych dziełach wątki obecne już wcześniej marginalnie w innych pracach.

The starting point of the article is V. Ivanov’s epistolary statement and an expression included in it: “me, semper idem” as important for reflections on the question of “person and time.” Ivanov’s expression, considered within its context, was analysed taking into account other texts by the same poet (the poem Fio, ergo non sum, as well as others from the Prozrachnost’ cycle, author’s commentaries etc.), and S. Frank’s philosophical reflection and his idea of a person as a unity which encompasses continuing in time (“vremiaoblemlushcheje jedinstvo licznosti”). In analogous interpretation (lecture analogique) of both expressions included in the title of the article, two Paul Ricoeur’s conceptual categories were used: the idem identity and the ipse identity, as well as the thinker’s notion of their dialectic relationship. Referring to the European model of thinking about time (St. Augustine), taking into account its presence in Frank and Nikolai Berdyaev, author of the article considers two types of conceptualisations of the category of becoming, in its relation to the category of Being and the problem of transcending time in the reflections of the above- mentioned thinkers and in V. Ivanov’s poetry. Therefore, the article discusses situations in which a human as a person transcends the order of “horizontal” time, and in their existential experience enters the vertical dimension of Eternity (“moment-Eternity”). In relation to that, what turned out to be useful was another notional analogy: the concept of the “poetic moment” and “metaphysical moment” in Gaston Bachelard.