Profesor Łucjan Krause, wieloletni kierownik Zakładu Fizyki Uniwersytetu Windsorskiego, zmarł 4 lipca 2022 roku w Windsorze, w prowincji Ontario w Kanadzie. Był on wybitnym fizykiem polsko-kanadyjskim, który przyczynił się znacząco do rozwoju fizyki atomowej, molekularnej i optycznej. Urodzony w Poznaniu w dniu 8 stycznia 1928 roku, jako harcerz i żołnierz Armii Krajowej (pseudonim „Leonidas”), uczestniczył w Powstaniu Warszawskim, zaś po jego upadku został wysłany do obozu jenieckiego w Bergen-Belsen, w Niemczech. W 1951 roku po ukończeniu studiów w King’s College Uniwersytetu Londyńskiego wyemigrował do Kanady i rozpoczął studia w zakresie fizyki na Uniwersytecie w Toronto. W 1955 roku na tym Uniwersytecie otrzymał stopień doktora fizyki na podstawie pracy dotyczącej spektroskopii ramanowskiej gazów, wykonanej pod kierunkiem Profesora Harry’ego Welsha. Następnie w okresie trzech lat pracował jako associate profesor fizyki w Memorial University of Newfoundland w St. John’s na Nowej Fundlandii. W roku 1958 przyjął zaproszenie z University of Windsor i został kierownikiem Zakładu Fizyki. Stworzył tam dynamicznie rozwijający się ośrodek naukowy, w którym rozwinął na szeroką skalę badania doświadczalne niesprężystych zderzeń atomowych. Główna uwaga w tych badaniach była skupiona na problemach przekazywania energii wzbudzenia między zderzającymi się atomami, wygaszaniu fluorescencji przez gazy molekularne oraz, w okresie późniejszym, na spektroskopii laserowej ekscymerów metalicznych. W 1963 roku zapoczątkował współpracę z prof. Aleksandrem Jabłońskim, kierownikiem Katedry Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dzięki tej współpracy liczni fizycy, najpierw z Torunia, a później także z innych polskich ośrodków naukowych, brali udział – w ramach staży podoktorskich – w badaniach doświadczalnych przy użyciu aparatury laserowej, wówczas w Polsce nieosiągalnej. W ten sposób Łucjan Krause wniósł istotny wkład do rozwoju fizyki w Polsce. Jako wyraz uznania jego zasług Senat Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w 1983 roku nadał mu tytuł doktora honoris causa.