Jednym z ważniejszych wyznań pontyfikatu Franciszka jest konfrontacja z coraz bardziej popularnymi w całym świecie nowymi ruchami religijnymi, przybierającymi postać „nowej Reformacji”. Bardzo wielu zwolenników w obrębie różnych denominacji chrześcijańskich zyskuje ruch pentekostalny, w którym istotnym zagadnieniem teologicznym pozostaje kwestia „teologii dobrobytu”, nazywanej także „Ewangelią dobrobytu”. Zwolennicy tego nurtu, którego początki sięgają przełomu XIX i XX w., twierdzą, że gwarancją zdrowia i bogactwa na ziemi jest wyznawanie wiary w Boga i zanoszona do Niego modlitwa. Artykuł ma na celu wyjaśnienie istoty tego zjawiska, genezy historycznej oraz zakreślenie jego zasięgu geograficznego. W dalszej części zaprezentowana została krytyczna ocena „teologii dobrobytu” w nauczaniu papieża Franciszka. Ostatnim etapem refleksji było nakreślenie najważniejszych wyzwań etycznych, wynikających z szerzenia się tej „fałszywej Ewangelii”. Z pozytywnych wymiarów wskazano docenienie wartości Pisma Świętego, a z negatywnych aspektów „teologii dobrobytu” przedstawiono: fałszywą wizję Boga i człowieka, odradzanie się starożytnych herezji gnostycyzmu i pelagianizmu, niewłaściwą interpretację teologiczną zdrowia, choroby i śmierci.