Abstract
W polemice z marcjonizmem Justyn broni Starego Testamentu stanowiącego wartość
również dla chrześcijan nawet po przyjściu Chrystusa. W jego spojrzeniu na judaizm
widzimy bardzo zróżnicowane postawy. Z P rawa Mojżeszowego, które jest kodyfikacją
prawa naturalnego, wydobywa zasady nadal obowiązujące chrześcijan i wszystkich ludzi.
Natomiast elementy Prawa zapowiadające tajemnice Chrystusa i przepisy dane Żydom ze
względu na zatwardziałość ich serca straciły na znaczeniu wraz z Jego przyjściem. W części
Dialogu dotyczącej dyskusji na temat mesjańskiej i boskiej tożsamości Jezusa Justyn opiera
się zasadniczo na interpretacji odpowiednich tekstów Starego Testamentu. Niekiedy tylko
czyni złośliwe uwagi pod adresem Żydów, którzy nie uznali Jezusa za obiecanego Mesjasza
i Syna Bożego, gdyż nie rozumieją Starego Testamentu i koncepcji „drugiego Boga”.
Najbardziej antyżydowska jest ostatnia część Dialogu, w której Justyn wyraźnie głosi teorię
substytucji, że chrześcijanie są teraz nowym ludem Bożym, który zajął miejsce odrzuconego
przez Boga Izraela. Wspólna wyznawcom judaizmu i chrześcijaństwa jest wiara w Boże
objawienie zawarte w Starym Testamencie, różni ich zaś jego rozumienie i interpretacja.
Go to article