Artykuł stanowi pionierską próbę przedstawienia sylwetki czasopisma „Ilustracja Polska” — pierwszego nowoczesnego polskiego tygodnika ilustrowanego, poświęconego chwili bieżącej (jednocześnie pierwszego tego typu magazynu w Galicji). Nieopracowane dotąd pismo wydawane było przez Ludwika Szczepańskiego w Krakowie w latach 1901–1904. W tekście omówiono genezę, typografię i szatę graficzną tygodnika, zawartość treści oraz wydawnictwa dodatkowe (kalendarze, ilustrowany album o Wawelu). Zwrócono także uwagę na nieznane do tej pory zagadnienie pierwszej polskiej wystawy fotograficznej, zorganizowanej staraniem redakcji „Ilustracji Polskiej” w Krakowie w roku 1902.

Prezentowany artykuł jest prześledzeniem historii „Gazety Nowej”, jednego z pierwszych tytułów prasowych, w nowych po 1989 roku realiach społeczno-politycznych z perspektywy jej pomysłodawcy i realizatora — Andrzeja Bucka. Gazeta powstała w Zielonej Górze jako prywatny tygodnik, przekształcając się z czasem w gazetę codzienną, której mutacje ukazywały się w Głogowie, Gorzowie, Lubinie, a od 1992 r. także w Żarach. Autor przybliża okoliczności, w jakich powstawała gazeta, cele i zamierzenia, które przed sobą stawiała. Szczegółowo opisuje charakter i strukturę periodyku, imiennie przytaczając skład zespołu redakcyjnego. Z autopsji odtwarza fakty, które sprawiły, że „Gazeta Nowa” stała się przeciwwagą dla jedynego dotąd dziennika ukazującego się w regionie lubuskim — „Gazety Lubuskiej”. Szczegółowo analizuje przyczyny, z powodu których tytuł przestał się ostatecznie ukazywać w lipcu 1993 r.

W latach 1897–1915 ośmiu twórcom (Teodor Bobowski, Ludwik Małolepszy, Hieronim Stefanowicz, Joachim Sołtys, Idzi Świtała, Sylwester Czarnecki, Zygfryd Kąkolewski i Eryk Średzki) „Gazety Kościańskiej”, od 1902 r. wydawanej jako „Gazeta Polska”, wytoczono procesy prasowe, w wyniku których musieli oni zapłacić 1535 marek grzywny i odsiedzieć w więzieniu trzy miesiące i jeden dzień. Ponadto w większości wypadków sądy zezwoliły na zamianę kary finansowej na pobyt w więzieniu.

Artykuł jest ekonomiczną analizą polskiego rynku prasy drukowanej w latach 1990–2015. Zawiera ilościową charakterystykę rynku pod względem jego wielkości (liczba wydawanych tytułów, liczba wydawców, nakład globalny, sprzedaż egzemplarzowa), struktury i efektywności. Analiza jakościowa skupia się na ocenie zmian, jakie cyfryzacja mediów wywołała w produkcji i konsumpcji prasy oraz jej wpływie na opłacalność działalności wydawniczej i pozycję rynkową wydawców prasy.