Artykuł proponuje reinterpretację ekspozycji zbiorów puławskich za pomocą szczegółowej analizy przywoływanych w założeniu kontekstów wergiliańskich. Dobór inskrypcji i antycznych symboli kształtujących narrację wystawienniczą, wraz z zachowanymi świadectwami recepcji owych strategii w puławskich pawilonach, ukazuje konsekwentne podważanie sekwencji chronologicznych, prymatu autentyczności i estetyzacji zbiorów. Anachroniczne dystansowanie się od temporalności historyzującej następuje na rzecz intymnego doświadczenia pamiątek (na)rodowych w zgodzie z kształtującą się ówcześnie kategorią fetyszu.