Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2013 | No XXIX

Abstrakt

Temat podjęty w artykule jest pierwszym porównawczym opracowaniem w polskiej literaturze prawnej. Autor wyłącza z przeglądu i analizy prawnej reguły rotterdamskie i instytucję wydania ładunku bez konosamentu w świetle prawa polskiego – co zasługuje na osobne opracowanie.

Autor artykułu wskazuje, że konosament jest ważny we wszystkich systemach prawnych na świecie. Transport morski i przewóz ładunków oparty na konosamentach stanowi podstawę przewozów światowych – zwłaszcza masowych.

Nagminność i skala problemu związanego z wydaniem ładunku powoduje, że praktyka międzynarodowa stosuje różne rozwiązania. Często na przykład rezygnuje się z konosamentu na rzecz różnych dokumentów przewozowych typu morskiego listu przewozowego. Od lat też zastępuje się papierowy konosament jego elektronicznym ekwiwalentem. Jest to jednak ucieczka od rozwiązania problemu.

Przeprowadzona przez autora artykułu analiza jest charakterystyczna dla dominującego w światowym obrocie morskim systemu common law.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Marek Czernis

Abstrakt

12.12.1999 r. tankowiec „Erika” (pod banderą maltańską) uległ katastrofie w wyłącznej strefie ekonomicznej Francji. Do wód morskich dostało się prawie 20 tysięcy ton ropy naftowej, która zanieczyściła 400 km linii brzegowej tego państwa.

16.01.2008 r. sąd karny w Paryżu orzekł o winie oskarżonych o nieumyślne spowodowanie zanieczyszczenia. 30.03.2010 r. wyrok wydał sąd apelacyjny, a sąd kasacyjny wydał orzeczenie 25.09.2012 r. Autorka artykułu analizuje wskazane wyroki.

Sądy francuskie zajmowały się międzynarodowymi konwencjami: o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami z 1992 r. i o utworzeniu Międzynarodowego Funduszu za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami oraz ustawą francuską z 5.07.1983 r. Spotykały się z zarzutami o braku jurysdykcji sądów francuskich oraz krytyką koncepcji kanalizowania odpowiedzialności. Podnoszono przed nimi, że sądy karne nie mogą orzekać o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejowym.

Autorka artykułu porusza też kontrowersyjną kwestię odpowiedzialności towarzystwa klasyfikacyjnego za wydanie certyfikatu statkowi nienadającemu się do żeglugi.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zuzanna Pepłowska-Dąbrowska

Abstrakt

Ostatnio społeczność międzynarodowa stanęła przed nowym problemem – wycieku ropy naftowej nie ze statków, ale z platform wydobywczych. Stało się to za przyczyną awarii w 2009 r. na platformie wiertniczej „West Atlas” (około 250 km od północnych wybrzeży Australii), co spowodowało zanieczyszczenie olejowe północnych wybrzeży Australii i wysp Indonezji. Niedawno doszło też do ogromnego wycieku w Zatoce Meksykańskiej (platforma „Deepwater Horizon”).

Nie ma narzędzi międzynarodowych regulujących kwestie odpowiedzialności za szkody spowodowane przez podobne zdarzenia. Indonezja postawiła ten problem podobrady Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), a ta będzie zmierzała do opracowania konwencji międzynarodowej. Ryzyko podobnego zanieczyszczenia występuje również na Morzu Bałtyckim, na Morzu Północnym i w wielu innych regionach świata.

Odrębnym zagadnieniem jest odpowiedzialność cywilna sprawcy na podstawie przepisów krajowych. W Polsce byłby to art. 435 i następne Kodeksu cywilnego.

Poruszony w artykule problem cieszy się coraz większym zainteresowaniem Unii Europejskiej, a Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego ma mandat do działania w wypadku wystąpienia szkód związanych z wydobywaniem ropy naftowej i gazu. Unia Europejska – na wzór amerykańskiej OPA (Oil Pollution Act 1990 r.) – chce całościowo uregulować zagadnienia zanieczyszczenia spowodowanego przez szeroko pojęty przemysł wydobywczy.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Paweł Krężel

Abstrakt

Artykuł przedstawia aktualny stan prawny dotyczący hipoteki morskiej na statku w budowie z perspektywy uregulowań prawa materialnego. Hipoteka na statku w budowie może mieć charakter tradycyjnej hipoteki morskiej albo hipoteki pozaegzekucyjnej. Zmiany systemowe konstrukcji hipoteki na nieruchomości przyjęte Ustawą z 26.06.2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie 20.02.2011 r., wywierają wpływ na funkcjonowanie hipoteki morskiej. Związek hipoteki na statku w budowie z zastawem rejestrowym na elementach przeznaczonych do budowy lub na wyposażenie statku w budowie wpisanego dorejestru okrętowego wymagał odniesienia się także do uregulowania Ustawy z 6.12.1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów. Autorka opowiada się za uaktualnieniem przepisów regulujących hipotekę morską w sposób, który zwiększy jej efektywne wykorzystanie w obrocie morskim.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Iwona Zużewicz-Wiewiórowska
ORCID: ORCID

Abstrakt

Umowa ubezpieczenia morskiego jest umową nazwaną, uregulowaną w kodeksie morskim (tytuł VIII). Stanowi umowę konsensualną, bo dochodzi do jej zawarcia poprzez samo złożenie zgodnych oświadczeń woli, i umową odpłatną. Ma cechy czynności dwustronnej i jest dwustronnie zobowiązująca. Jest umową „najwyższej dobrej wiary”, umową o charakterze masowym – adhezyjną. Opierasię na zasadach stałej współpracy kontraktowej i jako umowa kauzalna ma swoją przyczynę gospodarczą. Sporną cechą zarówno w doktrynie, jak i w literaturze jest losowość i wzajemność ubezpieczenia. Celem opracowania jest charakterystyka umowy ubezpieczeniamorskiego, jej definicji, istoty i kwalifikacji prawnej.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Magdalena Adamowicz

Abstrakt

W artykule omówiono strukturę konwencji o ułatwieniu międzynarodowego obrotu morskiego (FAL)w praktyce, przedstawiono generalną konstrukcję ułatwień w międzynarodowym obrocie morskim, wskazano perspektywę polską usytuowania konwencji FAL z 1965 r. w prawie europejskim.

Celem konwencji FAL jest przyspieszenie międzynarodowego obrotu morskiego i zapobieganie niepotrzebnym opóźnieniom statków oraz znajdujących się na nich osób i mienia. Konwencja redukuje dużą liczbę dokumentów wymaganych wcześniej przez władze państw portowych do dziewięciu dokumentów odnoszących się do wejścia statku do portu i jego wyjścia z portu.

Unia Europejska zmierza ku elektronizacji procedur sprawozdawczych przy wchodzeniu do portu i wychodzeniu z portu. W tym względzie Unia Europejska współpracuje z Międzynarodową Organizacją Morską (IMO).

Uchwała IMO FAL 8(32), która weszła w życie 1.11.2006 r., i uchwała IMO FAL 10(35), która obowiązuje od 15.05.2010 r., zdaniem autorki artykułu mają charakter techniczny i są poza polską procedurą ratyfikacyjną, a wiążą one Polskę zgodnie z procedurą tacit acceptance.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Justyna Nawrot

Abstrakt

Realizacja Wspólnej Polityki Rybołówstwa wymaga odpowiednich nakładów finansowych. Służy temu przede wszystkim Europejski Fundusz Rybacki. Fundusz tenposiada środki finansowe przeznaczone między innymi na pomoc z tytułu trwałego zaprzestania działalności połowowej, polegającego w szczególności na wycofywaniu statków z eksploatacji poprzez ich złomowanie, w celu dostosowania flot rybackich do dostępnych zasobów organizmów morskich. Środki te powinny być wykorzystywane zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami Unii Europejskiej. Oceny przestrzegania tej zasady dokonuje Komisja Europejska i Trybunał Obrachunkowy. Trybunał Obrachunkowy przedstawia w tym zakresie roczne i specjalne sprawozdania oraz kieruje zalecenia do Komisji Europejskiej. Odpowiednio do tego Komisja wyraża swoje zdanie.

W niniejszym artykule przedstawiono unormowanie oraz ocenę finansowania wycofywania statków z eksploatacji, dokonaną pod kątem uzyskiwanych efektów dostosowywania flot rybackich do dostępnych zasobów organizmów wodnych.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Marta Bizewska
Zbigniew Godecki

Abstrakt

Ramowa dyrektywa wodna 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady od 10 lat reguluje politykę wodną państw Unii Europejskiej. Dopiero w 2008 r. przyjęto dyrektywę 2008/56, która dotyczy środowiska morskiego i włącza je do systemu prawnego UE. Niniejszy artykuł dotyczy też strategii wdrażania ramowej dyrektywy wodnej w Polsce.

Zanieczyszczenia środowiska morskiego pochodzą głównie ze źródeł lądowych (80 proc. wszystkich zanieczyszczeń morza) i ze źródeł pochodzących z morza.

Ramowa dyrektywa wodna ma dwa cele: 1) stworzenie jednolitych podstaw prawnych do ochrony wód śródlądowych oraz morskich wód przybrzeżnych i przejściowych, wspólnych dla całej zjednoczonej Europy oraz 2) osiągnięcie efektów środowiskowych, społecznych i gospodarczych.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janina Ciechanowicz-McLean
ORCID: ORCID

Abstrakt

Artykuł jest poświęcony problematyce zasad, które mają znaczenie dla rozwoju morskiego planowania przestrzennego (marine spatial planning–MSP) oraz zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną (integrated coastal zone management–ICZM). Morskie planowanie przestrzenne może być rozumiane jako praktyczna droga realizacji zasad racjonalnego użytkowania przestrzeni morskiej zgodnie ze zrównoważonym rozwojem, oparta na współpracy zainteresowanych podmiotów. Funkcją zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną jest integracja sektorów morskich w celu zaradzania konfliktom powstającym w przestrzeni morskiej oraz konfliktom instytucjonalnym.

Zasada przezorności (precautionary principle) oraz podejście ekosystemowe (ecosystem approach) wyznaczają obecnie ramy procesu planowania przestrzennego w obszarach morskich iregulowania różnych rodzajów działalności człowieka w środowisku morskim z uwzględnieniem ochrony ekosystemów morskich i przybrzeżnych oraz utrzymania różnorodności biologicznej.

W Unii Europejskiej, w celu osiągnięcia zrównoważonego wzrostu działalności morskiej iprzybrzeżnej oraz wykorzystania zasobów morskich i przybrzeżnych, opracowano w 2013 r. projekt dyrektywy ustanawiającej ramy planowania przestrzennego obszarów morskich oraz zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną, jako swoiste remedium na zbyt powolne wprowadzanie przez państwa członkowskie UE przepisów prawnych służących realizacji zasad morskiego planowania przestrzennego i zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dorota Pyć
ORCID: ORCID

Abstrakt

Artykuł jest poświęcony wybranym problemom zwalczania piractwa morskiego. Autor zwraca uwagę na korelację zasady jurysdykcji uniwersalnej i jurysdykcji krajowej. Podkreśla możliwości sądzenia piratów przez sądy międzynarodowe, hybrydowe i krajowe. Autor opowiada się za wykorzystywaniem przede wszystkim ustawodawstwa krajowego i sądów krajowych. Zwraca uwagę na rozbudowę w ostatnich latach przepisów antypirackich w wielu krajach. W drugiej części pracy omówiono inicjatywy prawno-organizacyjne Unii Europejskiej poświęcone zwalczaniu piractwa morskiego.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Zmiany klimatyczne i ocieplanie Arktyki otwierają nowe możliwości dla rozwoju żeglugi międzynarodowej w tym regionie. Obecnie są dwie trasy skracające znacznie odległość między Oceanem Atlantyckim i Pacyfikiem w porównaniu z połączeniami przez Kanał Panamski i Sueski. Jedna z tych tras, nazywana Przejściem Północno-Zachodnim, przebiega przez archipelag kanadyjski, a druga –Północna Droga Morska przebiega wzdłuż wybrzeży syberyjskich. Korzystanie znich przynosi znaczne skrócenie czasu podróży, daje oszczędności w zużyciu paliwa i tym samym oznacza mniejszą emisję gazów cieplarnianych. Czy regulacje ustawodawcze dotyczące statusu tych dróg morskich przyjęte przez Kanadę i Rosję są zgodne z postanowieniami konwencji o prawie morza z 1982 r. dotyczącymi wolności żeglugi? Czy mogą one być uznane za wewnętrzne drogi morskie? Czy zastosowanie linii prostych do wyznaczania linii podstawowej i granicy wewnętrznej morza terytorialnego zgodne jest z konwencją? Czy zagrożenia dla środowiska morskiego są wystarczającym uzasadnieniem ograniczenia wolności żeglugi w wyłącznej strefie ekonomicznej? Wątpliwości budzi również zbyt daleko idąca interpretacja art. 234. Stanowisko kanadyjskie i rosyjskie jest krytykowane przez USA i Unię Europejską. Żegluga międzynarodowa w Arktyce wraz z otwierającą się w dłuższej perspektywie nową możliwością przepływania przez biegun północny nie jest kwestią wewnętrzną państw nadbrzeżnych – jest to kwestia mająca znaczenie dla całej społeczności międzynarodowej, kwestia globalna, w której regulacji, we współpracy z IMO, mają prawo uczestniczyć wszystkie państwa, łącznie ze szczególnie zainteresowanymi tą możliwością krajami azjatyckimi.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janusz Symonides

Abstrakt

Regulacje konwencji o prawie morza z 1982 r. są właściwe w zakresie szeroko rozumianego bezpieczeństwa na morzu. Konwencja pomija jednak terroryzm morski, proliferację broni masowego rażenia, nielegalną imigrację drogą morską, zbieranie danych wywiadowczych czy monitorowanie ruchu statków i żeglugi. UNCLOS nie uwzględnia wymiany informacji dotyczących nielegalnej działalności na morzu (piractwo, terroryzm, przemyt ludzi i narkotyków, nielegalne połowy, proliferacja broni masowego rażenia).

Konwencja z 1982 r. jest podstawą dla szczegółowych rozwiązań konkretnych problemów przez inne agendy ONZ czy też instytucje, które powstały w wyniku jej uregulowań. Przykładowo, opierając się na konwencji, w zakresie ochrony środowiska i zarządzania bezpieczeństwem wprowadzono 80 różnych aktów prawa międzynarodowego.

Bezpieczeństwo na morzu to dobro wspólne i wielonarodowa współpraca w tym zakresie jest nieunikniona. Dobro wspólne powinno mieć pierwszeństwo przed egoistycznymi interesami poszczególnych państw.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Andrzej Makowski
ORCID: ORCID

Abstrakt

W relacjach chińsko-japońskich istnieje wiele skomplikowanych problemów, które jak zawsze w stosunkach sąsiedzkich mają głęboki kontekst historyczny. Rywalizacja polityczna oraz ekspansywna polityka ekonomiczna i militarna ChRL powoduje, że państwo to kwestionuje istniejący stan terytorialny na Morzu Wschodniochińskim i Południowochińskim. Przedmiotem roszczeń Chin (zarówno Tajwanu, jak i Chińskiej Republiki Ludowej) są znajdujące się pod japońską administracją wyspy Senkaku. Oba państwa mają także sprzeczne stanowiska prawne dotyczące delimitacji wyłącznej strefy ekonomicznej między Chinami a Japonią (Riukiu) na Morzu Wschodniochińskim oraz co do statusu Okino Tori-shimy podlegającej japońskiej suwerenności. Każdy z tych trzech sporów w konsekwencji dotyczy jednak przede wszystkim delimitacji znacznych obszarów wyłącznej strefy ekonomicznej między tymi państwami.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dariusz R. Bugajski

Abstrakt

Artykuł wyjaśnia, czym jest bioróżnorodność morska z perspektywy prawa międzynarodowego i porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej TRIPS.

Co najmniej kilkadziesiąt wniosków patentowych dotyczy zasobów genetycznych pochodzących spoza granic jurysdykcji państw. Wnioski patentowe należą do państw najbardziej rozwiniętych: USA, Niemiec, Japonii, Francji, Wielkiej Brytanii, Danii, Belgii, Holandii, Szwajcarii, Norwegii.

Wszystkie państwa (także niemające dostępu do morza) mają prawo prowadzenia morskich badań naukowych. Jednym z czołowych obszarów zastosowania morskich zasobów genetycznych jest przemysł farmaceutyczny i rynek kosmetyków, a także szeroko pojmowany przemysł.

Pojawiają się poglądy, że świat natury nie może być patentowany, mimo że patentowanie natury ma długą historię. Sąd Najwyższy USA w 1980 r. orzekł, że świat natury może stanowić wynalazek i spełnia wymogi zdolności patentowej.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Konrad Marciniak

Autorzy i Afiliacje

Leonard Łukaszuk
Dariusz R. Bugajski
Dorota Pyć
ORCID: ORCID

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji